Xi Shi theepot, 180cc

Toen het grijsblauwe ochtendlicht langs de boekenkast omhoogklom, was Zhou Mingyuan weer bezig met modder stampen.

Die handen, bedekt met ouderdomsvlekken, rustten op de rode kleibal, waarbij de knokkels eruit staken als oude bamboewortels.

Naast de kleikruk staan zeven Xishi-theepotten. Van groen tot rijp, hebben de theepotten vijftig jaar aan dageraad en zonsondergang meegemaakt.

"Oude Zhou, het is tijd om het medicijn in te nemen." Lin Wanqiu kwam binnen met een witte porseleinen kom, met een paar stukjes Angelica sinensis op de bodem. Ze zegt altijd dat het medicijn in een theepot van paarse klei warm is, maar ze weet niet dat haar man het medicijn stiekem in een pot aspergevaren in de hoek giet. De aspergevaren werd nog groener en ritselde in de doorgaande wind, alsof hij lachte om zijn kinderachtigheid.

Mingyuan greep Wanqiu plotseling bij de pols, zijn troebele ogen weerspiegelden de gouden ginkgo buiten het raam: "Xi Shi's schouders zouden ronder moeten zijn." Wanqiu's hand trilde en de medicinale vloeistof drupte langs de rand van de kom. Sinds Mingyuans ziekte van Alzheimer verergerde, heeft haar man haar altijd beschouwd als een leerling van de Paarse Kleifabriek in Dingshu Town .

De paarse klei op de kleikruk had een warme okerrode tint, die afkomstig was van de vergane, heldere bodem die Wanqiu een nacht had laten staan. Toen Mingyuans vingers bogen tekenden op de modderstukjes, trilde zijn pols plotseling hevig. De kleistrook brak met een "plop" in tweeën en de gespetterde kleisterren landden op de voorkant van Wanqiu Yuebai's jurk, waardoor er spikkeltjes cinnaber verspreidden.

"Ik kom." Wanqiu ging naast haar man zitten. Twee paar verdorde en gerimpelde handen lagen gevouwen op de draaitafel, als twee ineengestrengelde oude wijnranken. De draaitafel kraakte en zong een oud deuntje, en de kleistroken strekten zich uit tot een volle maan in hun handpalmen.

Toen het kleien lichaam vorm begon te krijgen, neuriede Mingyuan plotseling "Jasmijnbloem", het deuntje dat ze in 1968 altijd zongen als ze naar het kleien lichaam naast de drakenoven keken.

Op de dag van Koude Dauw viel Wanqiu flauw terwijl ze paarse klei droeg. Het diagnosecertificaat lag helemaal onderin de ladekast, terwijl ze de foto van hen op hun gouden huwelijksjubileum neerdrukte. Onlangs sprak Mingyuan tegen de lucht en vertelde dat de nieuw verkregen perzikbloesemklei perfect past bij de blauwgrijze segmenten, en welke glazuursoort het beste bij de Tibi-theepot van Meester Gu Jingzhou zou passen. Wanqiu werd midden in de nacht vaak wakker van het geluid van de kleikruk. Ze zag haar man een benen naald vasthouden en tekens graveren op de nog natte buitenkant van de theepot. Na het graveren maakte hij de theepot zachtjes glad met modder.

Op de vroege ochtend van de winterzonnewende werd Wanqiu niet meer wakker. Naast haar kussen lag een net gemaakte Xi Shi-theepot. De knop van de theepot was gesneden uit dubbele lotusbloemen, en de twee letters "Verre Herfst" waren verborgen op de bodem van de theepot. Mingyuan zat de hele dag in de rotan stoel met de theepot in zijn armen. Sneeuwdeeltjes tikten tegen het bloemvenster en vormden een dunne laag op zijn schouders.

De volgende lente, toen de zoon de werkplaats aan het opruimen was, vond hij een ongebrande theepot. De pot staat scheef als een oude vrouw op de rand van de dood, maar in het handvat zit een zilveren ring – precies de armband met de draak en de feniks die Wanqiu destijds als bruidsschat gebruikte. Toen het ovenvuur 1280 graden bereikte, klonk er plotseling een helder en melodieus geluid uit het deksel van de theepot.

De theepot die uit de oven kwam, straalde een vreemde metaalachtige glans uit. Als je in het licht keek, zag je de fijne vingerafdrukken op de binnenwand van de theepot, paar na paar, als palmlijnen die je nooit kon aanraken.

Op de bodem van de theepot bevindt zich een dubbele lotusbloem. Het karakter "herfst" dat verborgen zit in het midden van de lotus, is nog steeds gekleurd met paarse klei.

Het karakter "yuan" op de stengel van de lotus loopt schuin af, waarbij de laatste verticale streep heel lang is, zoals bij een veerboot waar niemand terug kan.